۱۰ جانور خارق العاده ای که همانند هیچ جانور فرد دیگر نیستند

هنگامی کلمه حیوان یا جانور را می شنوید، چه چیزی به ذهنتان می رسد؟ احتمالا این کلمه علتبشود که شما به حیات دریایی فکر کنید، همانند نهنگ ها، دلفین ها و فُک هایی که اقیانوس ها را خانه می نامند. احتمالا شما را به یاد جگوارها، تنبل ها و توکان هایی که در جنگل های بارانی آمازون زندگی می کنند بیندازد. یا احتمالا شما را به یاد یک همدم پشمالو بیندازد که در خانه همراه شما زندگی می کند و واقعاً بهترین دوست شما است. اما یک چیز قطعی است و آن این که قلمرو جانوران مملو از تنوع است. قبل از طبقه بندی آن ها به گفتن پستانداران، خزندگان، پرندگان، ماهی ها یا دوزیستان، هر گونه ویژگی های فیزیکی، زیستگاه ها و روش های تشکیل همانند منحصر به فردی دارد که به آن ها اجازه می دهد بر پایه نیازهای فردی خود رشد کنند. با این حال، به نظر می رسد که برخی از جانوران نوعی ناهنجاری بوده و در هیچ یک از طبقه بندی های سنتی جای نمی گیرند.

در حالی که برخی جانوران همانند شکارچیان بزرگ، مارهای سمی و حشرات زهردار در بین دیگر جانوران برجسته و نزدیک می باشند، این فهرست نگاهی به برخی از جانوران کمتر شناخته شده ای خواهد انداخت که نه تنها حیرت انگیز می باشند بلکه همانند هیچ جانور فرد دیگر نیز نیستند، نه در بین گونه خود و نه کل قلمرو جانوران. این ها جانورانی می باشند که ثابت کرده اند در لیگ خاص خود تنها می باشند.

۱۰- پانگولین: تنها پستاندار پولک دار

پانگولین یا پولک پوست که به آن ها مورچه خوارهای فلس (پولک) دار نیز حرف های می بشود، پستاندارانی منزوی و شب زی می باشند که خانه های خود را در قاره های آفریقا و آسیا می سازند. آن ها ۳۰ تا ۹۰ سانتی مترطول (به استثنای دم) و ۵ تا ۲۷ کیلوگرموزن دارند. پانگولین ها دندان ندارند اما در عوض از زبان های چسبنده خود منفعت گیری می کنند که می توانند تا ۴۰ سانتی مترطول داشته باشد تا به مورچه ها، موریانه ها و لاروهایی برسند که در زیر زمین دفن شده اند. مسئله ای که پانگولین را از هر پستاندار فرد دیگر جدا می کند این حقیقت است که بدن آن ها با فلس های قهوه ای همپوشانی پوشیده شده است. در واقع آن ها تنها پستاندارانی می باشند که بدن آن ها به طور کامل با فلس پوشیده شده است.

نام پانگولین در واقع از کلمه مالایی پنگولونگ (penggulung) گرفته شده است که به معنی “فردی که غلت می خورد” است. این نام کاملاً بامسماست، با دقت به این که پانگولین در زمان تهدید، یک ترشح بودار از غدد مقعدی خود انتشار می کند، همانند یک توپ جمع می بشود و فلس های سخت خود را به گفتن ابزاری برای دفاع از خود در معرض نمایش قرار می دهد. پانگولین حتی حرکتی برشی را با فلس های خود انجام می دهد، در صورتی که چیزی بین آن ها قرار گیرد. با دقت به این که فلس های پانگولین از کراتین (همان ماده ای که در ناخن، مو و شاخ کرگدن یافت می بشود) ساخته شده اند، این جانوران قاچاق شده ترین پستاندار در جهان نیز می باشند. گوشت آن ها لذیذ و زیاد گرانقیمت محسوب می بشود و از فلس های آن ها در طب سنتی و این چنین درمان های محلی منفعت گیری می بشود، با این باور که می توانند به بیماری هایی همانند مشکلات شیردهی، آرتروز، آسم و روماتیسم پشتیبانی کنند.

این چنین از پوست آن ها برای ساخت لوازم جانبی مد و محصولات چرمی همانند چکمه، کیف و کمربند منفعت گیری می بشود. خوشبختانه در سال ۲۰۱۶، ۱۸۶ سرزمین عضو کنوانسیون تجارت بین المللی گونه های در معرض خطر (CITES) توافقی را برای ممنوعیت تجارت پانگولین ها در تلاش برای حفاظت از این گونه در برابر انقراض امضا کردند. علاوه بر این، در ژوئن ۲۰۲۰، چین حفاظت از گونه بومی پانگولین چینی را به بیشترین سطح افزایش داد که منفعت گیری از فلس های پانگولین در طب سنتی را نیز ممنوع می کند. متاسفانه تجارت غیرقانونی این پستاندار منحصر به فرد هم چنان ادامه دارد. به همین خاطر، سومین شنبه ماه فوریه به گفتن روز جهانی پانگولین نامگذاری شده است؛ روزی که نه تنها به جشن گرفتن بلکه افزایش آگاهی درمورد این پستاندار واقعاً منحصر به فرد تعلق دارد.

۹- پشه کوره قطب جنوب: تنها حشره بومی قطب جنوب

در حالی که پشه ریزها یا پشه کوره ها حشرات کوچکی می باشند که پرواز کرده و طبق معمولً برای تغذیه از خون، میزبان خود را گاز می گیرند، پشه کوره های قطب جنوب یا Belgica antarctica هیچ کدام از این کارها را انجام نمی دهند. در عوض، این حشرات کوچک که تنها ۲ تا ۶ میلی متر طول دارند، بدون بال می باشند و ترجیح می دهند از جلبک های زمینی، خزه ها، باکتری ها و حتی فضولات پنگوئن غنی از نیتروژن تغذیه کنند. علیرغم این که این پشه ها کوچک تر از یک عدس می باشند، این سازگاری بدون بالی علتشده که از پرت شدن در تاثییر باد جلوگیری کرده و همین نوشته بقای آن ها در شرایط سخت قطب جنوب را ضمانت کرده است. به این علت، پشه کوره قطب جنوب تنها گونه شناخته شده حشره بومی قطب جنوب است، که با دقت به این که همه جانوران دیگر قطب جنوب یا کوچک تر می باشند یا در اقیانوس زندگی می کنند، آن را به بزرگ ترین حیوان خشکی زی در این قاره یخی تبدیل می کند.

اما احتمالا سوال کنید که دقیقاً چطور این حشرات توانسته اند در سردترین قاره جهان زنده بمانند؟ در طول تابستان مختصر قطب جنوب، پشه های بالغ در دسته های بزرگ جفت گیری می کنند. هنگامی که ماده ها اغاز به تخم گذاری می کنند، یک ژله شفاف در اطراف تخم ها ترشح می کنند که همانند ضد یخ عمل می کند و از لاروها در برابر نوسانات شدید دما و خشکی محافظت می کند. سپس پشه های تازه متولد شده دو سال آینده را به گفتن لارو سپری خواهند کرد که در یک “انجماد عمیق” دچار شده اند.

در طول این زمان، لاروها به منظور جلوگیری از صدمه بافت داخلی ناشی از کریستال های یخ، در طول زمستان زندگی کرده و تا ۷۰ درصد از مایعات بدن خود را از دست می دهند و اساساً خود را آب زدایی می کنند. هنگامی که بدن آن ها منجمد می بشود، لاروها تقریباً شش ماه از سال را در حالت معلقی به نام بین آسایی (diapause) می گذرانند که در آن غذا نمی خورند یا حرکت نمی کنند. اساساً، پشه ها برای دو زمستان در نوعی از خواب زمستانی باقی خواهند ماند. برای چند هفته مختصر در طول تابستان، لاروهای پشه کوره های قطب جنوب به منظور جستجوی مقادیر ناچیزی از مواد مغذی و در تلاش برای ادامه رشد در طول چرخه زندگی خود، از لارو بیرون آمده و از جلبک های کوچک زمینی، خزه ها و علف های محدود تغذیه خواهند کرد. با این حال، آن ها به شدت برای دومین زمستان مجدد در یخ محصور می شوند. در نهایت سپس از دو سال، پشه های جوان قهوه ای و کرم شکل به بالغ هایی سیاه رنگ و همانند مورچه تبدیل می شوند. به گفتن یک بزرگسال کامل، پشه ها هفت تا ده روز آخر زندگی خود را صرف خوردن و جفت گیری خواهند کرد اما تنها چند روز بعد از جفت گیری خواهند مرد و این روال از اول اغاز خواهد شد.

۸- کیوی: تنها پرنده دارای خرطوم در نوک

کیوی ها پرندگان کوچک، گلابی شکل و بدون توانایی پروازی می باشند که همانند یک گلابی بزرگ و پرمو می باشند و تنها در نیوزیلند یافت می شوند. با دقت به ناتوانی آن ها در پرواز، کیوی ها در زمره پرندگان ناتوان در پرواز (ratites) طبقه بندی می شوند – پرندگانی که جناغ سینه آن ها صاف یا نرم است چون فاقد صفحه ای در سینه خود است که در آن ماهیچه های پرواز به هم متصل می شوند – همانند عموزاده های بزرگ تر خود: کاسوری (نوعی شترمرغ استرالیایی)، امو، شترمرغ و ریا (شترمرغ بومی آمریکای جنوبی). آن ها سرهای بزرگی داشته و دم ندارند و بدنشان از پرهای بلند، شُل و مو مانندی پوشیده شده که قرمز-قهوه ای می باشند و لایه های از قهوه ای پررنگ و سیاه بینشان دیده می بشود. کیوی این چنین پرهایی در اطراف پایه منقار کشیده خود دارد که همانند به گربه می باشند.

کیوی بال هایی دارد که تقریبا ۱ اینچ (۳ سانتی متر) طول دارند و پنجه ای همانند به گربه در نوک آن قرار دارد، اما این بال ها کاملاً زیر پر آن ها نهان شده اند و کاملاً بی ثمر می باشند. با این حال اجازه ندهید ظاهر شگفت کیوی، ناتوانی در پرواز و جثه کوچکش شما را فریب دهد، چرا که این پرندگان می توانند از یک انسان پیشی بگیرند. با این حال، کیوی علاوه بر ظاهر عجیبش، تنها پرنده ای در جهان است که در نوک منقار خود خرطوم یا سوراخ های بینی دارد که به آن ها حس بویایی زیاد پیشرفته ای می دهد. با دقت به این که چشم های کیوی کوچک است و شب ها خوب نمی بیند، این حس بویایی بالا به همراه پدهای حسگر در نوک منقارش، به کیوی این امکان را می دهد که در زمان غروب تا طلوع آفتاب به جستوجو کرم ها، حشرات، توت ها و دانه های خوراکی بگردد. اگر کیوی در این فرآیند آشغال یا چیز غیرخوراکی را از سوراخ بینی خود بالا بکشد، می تواند به سادگی آن را عطسه کند!

۷- مارمولک دم شلاقی: تنها گونه مارمولک تماماً ماده

مارمولک های دم شلاقی، مارمولک های باریک اندام و روز زی می باشند که اندازه آن ها بین ۲۰ تا ۵۰ سانتی متر است. این مارمولک ها به علت این که برخی از گونه ها می توانند در مسافت های مختصر با شدت تا ۲۸ کیلومتر بر ساعت حرکت کنند، زیاد تر مارمولک های دونده نامیده می شوند. با دقت به این که تقریبا ۶۰ گونه گوناگون خانواده این مارمولک ها را راه اندازی می دهند، که در سراسر آمریکای شمالی، آمریکای مرکزی و آمریکای جنوبی زندگی می کنند، رنگ ها، الگوها و خال های آن ها زیاد متفاوت است. برای مثال دم شلاقی نیومکزیکو بدنی قهوه ای تا سیاه دارد که با هفت نوار زرد یا کرم رنگ، نقاط نورانی متعدد و دم نوک آبی یا خاکستری – سبز اشکار می بشود. در روبه رو، دم شلاقی با گلوی نارنجی می تواند با خال های قهوه ای، خاکستری یا راه راه باشد اما سینه و گلوی نارنجی و این چنین دمی دارد که با افزایش سن از آبی به خاکستری تحول می کند. یک سوم از کل گونه های سرده آسپیدوسلیس (Aspidoscelis)، که در مکزیک و جنوب غربی ایالات متحده یافت می شوند، گونه هایی تماماً ماده می باشند که بکرزا می باشند، به این معنی که تخم های آن ها بدون هیچ گونه لقاحی به جنین تبدیل می شوند.

خب، این چطور امکان پذیر؟ در حالی که مارمولک های دم شلاقی نیازی به شریک نر ندارند، آن ها “رفتارهای جفت گیری” با دیگر ماده ها دارند. این فرآیند که به نام «شبه تخمک گذاری» شناخته می بشود، شامل تحول مداوم رفتارهای جنسی معمول نر و ماده است که سپس تبدیل بهبود تخمک گذاری می بشود. سپس مارمولک های دم شلاقی قادر به اغاز فرآیند تولیدمثل با دو برابر تعداد کروموزوم ها برای تشکیل هشت کپی از هر کدام در طول میوز (تقسیم سلولی) می باشند. این تبدیل یک جفت کروموزوم استاندارد می بشود که از دو مجموعه جفت مشتق شده است. دانشمندان بر این باورند که در برهه ای از تاریخ، مارمولک های سرده آسپیدوسلیس یک «اتفاقات هیبریداسیون» داشته اند که در آن ماده های یک گونه قالب را شکسته و با نرهای گونه دیگر جفت گیری می کنند. این فرزندان هیبریدها دارای دو مجموعه متفاوت از کروموزوم ها از دو گونه کاملاً متفاوت بودند که نه تنها تنوع ژنتیکی بلکه مزیت تکاملی را برای مارمولک ها فراهم می کردند.

۶- انگل هنگویا سالمینیکولا: تنها حیوانی که برای زنده ماندن به اکسیژن نیاز ندارد

Henneguya Salminicola یک انگل سفید به شکل آب نبات چوبی است که ۸ میلی متر طول داشته و کم تر از ۱۰ سلول دارد. این ارگانیسم چند سلولی بخشی از گروهی از حیوانات است که ربط نزدیکی با عروس دریایی موسوم به میکسوزوآ دارند. این انگل در کرم های حلقوی و ماهیچه های اسکلتی ماهی های سالمون در سواحل اقیانوس آرام در اوریگان، کانادا، آلاسکا و ژاپن رشد می کند و علتبیماری “گوشت شیری” یا “تاپیوکا” در ماهی های آزاد می بشود. این کار تبدیل کیست های ناخوشایندی روی بدن ماهی های سالمون می بشود. در حالی که این انگل به میزبان خود صدمه نمی رساند و کیست ها برای انسان بی زیان می باشند، بر روی ماهیگیری تاثییر می گذارد چون ظاهر ناخوشایند ماهی فروش آن را سخت تر می کند. اما چیزی که این انگل را قابل دقت می سازد این است که تنها حیوان شناخته شده ایت که برای نفس کشیدن نیازی به اکسیژن ندارد.

یک مطالعه تحقیقاتی توسط دانشمندان دانشگاه تل آویو انجام شد و در ۲۵ فوریه ۲۰۲۰، نتایج آن در مجله علمی Proceedings of the National Academy of Sciences انتشار شد که نشان می داد ژنوم میتوکندری در این گونه جانوری وجود ندارد. میتوکندری ساختارهای زیر سلولی می باشند که برای جمع آوری اکسیژن و تبدیل آن به انرژی حیاتی می باشند. به این علت، این انگل کوچک «توانایی انجام تنفس سلولی هوازی را از دست داده است». محققان دریافتند از آنجا که انگل هنگویا سالمینیکولا هم درون کرم های حلقوی و هم درون ماهیچه های اسکلتی سالمون زندگی می کند، با از دست دادن تعداد بسیاری از ویژگی های مرتبط با گونه های چند سلولی – بافت، سلول های عصبی و اکنون توانایی آن ها برای تنفس – سازگار شده و تکامل یافته است تا بدون منبع اکسیژن کافی زنده بماند. بعد این انگل کوچک انرژی خود را از کجا می گیرد؟ باور بر این است که این انگل می تواند به سادگی آن را از میزبان بدزدد که آن را از نیاز به تامین انرژی توسط خودش بی نیاز می کند.

۵- شاه کبرا: تنها ماری که برای تخم هایش لانه می سازد

در حالی که ۲۱ گونه کبرا وجود دارد، شاه کبرا تنها عضو سرده آن – اوفیوفاگوس (Ophiophagus)- است و نام آن از توانایی آن در کشتن و خوردن دیگر کبراها ریشه می گیرد. شاه کبراها عمدتاً در جنگل های بارانی و دشت های هند، جنوب چین و آسیای جنوب شرقی زندگی می کنند. اگر چه رنگ آن ها از منطقه ای به منطقه دیگر متفاوت است، ویژگی فیزیکی مهم که شاه کبراها را از دیگر کبراها نزدیک می کند، ۱۱ فلس بزرگ بر روی تاج سر آن است. به طور متوسط طول یک شاه کبرا بین ۳ تا ۳.۶ متر است اما این عدد می تواند به ۵.۴ متر نیز برسد که آن ها را به یکی از بزرگ ترین مارهای سمی جهان تبدیل می کند. این چنین شاه کبراها یکی از سمی ترین مارهای کره زمین می باشند. در واقع مقدار نوروتوکسین حاضر در یک گاز شاه کبرا – تا دو دهم اونس مایع (۵.۹ میلی لیتر)- برای کشتن ۲۰ نفر یا حتی یک فیل کافی است.

اگر چه این مارها عموماً نسبت به انسان تهاجمی نیستند، شاه کبراها در فصل جفتگیری و وقتی که تهدید شوند تهاجمی می شوند. در زمان روبه رو با خطر، شاه کبرا سر خود را باد می کند و صدایی هیس همانند تشکیل کرده و تا یک سوم بدن خود را از زمین بلند می کند که علتمی بشود طول بدن آن بلندتر از یک انسان معمولی بشود. این مار خشمگین و زهرآگین این چنین تنها مار در جهان است که برای تخم های خود لانه می سازد. در ماه آوریل، شاه کبرای ماده یک نقطه کاملاً خشک را زیر یک درخت یا بوته بامبو انتخاب کرده اغاز به ساخت لانه می کند. او چند روز آینده را صرف جارو کردن برگ ها به پشتیبانی بدنش و جمع کردن آن ها به شکل یک تپه خواهد کرد. هنگامی که برگ های کافی جمع شدند، مار ماده برگ ها را در قالب یک “فضای ضد آب” جمع می کند و سپس به درون توده رفته تا یک حفره فنجان همانند تشکیل کند. این فرآیند تبدیل یک لانه کامل می بشود که تقریبا ۱ مترارتفاع دارد، جایی که او ۱۵ تا ۵۰ تخم می گذارد و به طور بیرحمانه ای از آن ها محافظت می کند تا وقتی که بچه ها بیرون همراه شوند.

۴- حلزون پوسته پا: تنها حیوانی که در اسکلت خود آهن دارد

حلزون پوسته پا یا با پاهای فلس دار (کرایسومالون اسکوامیفروم) با نام پانگولین دریایی یا شکم پای فلس دار نیز شناخته می بشود، با دقت به این که تکه زیرین نرم و گوشتی پای حلزون همانند فلس های همپوشان ماهی است. حلزون پوسته پا در سه منفذ هیدروترمال متفاوت در اقیانوس هند در عمق ۲،۴۰۰ تا ۲،۹۰۰ متی زندگی می کند. این شکاف ها در کف دریا زیاد تر در نزدیکی مکان های فعال آتشفشانی یافت می شوند، که آب گرم را که توسط سنگ مذاب در اعماق پوسته اقیانوس گرم شده است، بیرون می دهند و زیستگاه حلزون را زیاد داغ می کنند.حلزون پوسته پا در دمای آب تا ۴۰۰ درجه سانتیگراد، سختی بالا و سطوح اسیدی شدید زندگی می کنید که نه تنها علتمی بشود آن ها در مواد شیمیایی سمی زندگی کنند بلکه این تهدید را تشکیل می کند که لاک حفاظتی آن ها را نیز حل کند.

این لاک به گفتن وسیله ای برای محافظت از دو شکارچی بزرگ آن، حلزون های مخروطی و خرچنگ ها، حیاتی است. در حالی که خرچنگ های مخروطی پوسته حلزون را سختی می دهند تا ترک بخورد، حلزون های مخروطی با منفعت گیری از یک سوزن هیپودرمیک برای ضربه زدن به حلزون پای فلس دار و تزریق یک سم کشنده تلاش در کشتن این نرم تنان دارند. اما خوشبختانه این نرم تن یک لاک با لایه ای از آهن دارد که متفاوت از هر گونه زره جانوری فرد دیگر بوده و در هیچ نرم تن فرد دیگر دیده نمی بشود. در واقع این تنها حیوانی در جهان است که آهن را در اسکلت خارجی خود دارد. اساساً حلزون پوسته پا نیازی به تغذیه معمول ندارد چون یک کارخانه تشکیل غذا در بدن خود دارد. آن ها باکتری هایی دارند که درون گلویشان رشد می کنند و مواد شیمیایی خارج شده از منافذ را به انرژی و غذا برای حلزون تبدیل می کنند. سپس گوگرد به گفتن یک محصول زائد آزاد می بشود، چون برای حلزون ها کشنده است و ساختار داخلی فلس های آن ها به گفتن لوله های کوچک اگزوزی عمل کرده و گوگرد را فیلتر می کند.

سپس گوگرد ترشح شده با یون های آهن منافذ هیدروترمال در فرآیندی به نام زیست کانی سازی عکس العمل می دهد که در آن ارگانیسم ها از مواد معدنی برای تشکیل بافت های سخت منفعت گیری می کنند. در حالی که دانشمندان دقیقاً یقین نیستند که این حلزون چطور زره خود را می سازد، آن ها با محیط خشن خود سازگار شده اند. آن ها می توانند ترکیبات آهن – سولفید را از آب بگیرند تا یک لایه آهن اضافی را روی پوسته خود و صدها فلس خارجی که پای آن را می پوشانند،اضافه کنند. علاوه بر ترکیبات آهن – سولفیدی، این حلزون از مواد شیمیایی همانند پیریت (سولفید آهن) و گرگیت نیز منفعت گیری می کند که آن ها را مغناطیسی می کند.

۳- آخوندک: تنها بی مهره ای که می تواند به شکل سه بعدی ببیند

آخوندک یا مانتیس های دعاگو حشرات شکارگری می باشند کهزمانی که پاهای جلویی آن ها در حالت استراحت نگه داشته می شوند، انگار دارند دعا می خوانند. اما این گوشتخواران خشن زیاد تر شکار می کنند تا دعا. این حشرات طبق معمولً در بین پوشش گیاهی یافت می شوند و می توانند خود را استتار کنند تا همانند به شاخ و برگ، برگ های خشک، شاخه ها یا حتی گل های رنگارنگ به نظر برسند. این استتار به یک آخوندک اجازه می دهد تا پیش از اغاز یک دعوا حساب شده که تنها چند میلی ثانیه طول می کشد، شکار را تعقیب کرده یا کمین کند. آن ها سپس از پاهای شکاری خود (پاهای جلویی) منفعت گیری می کنند تا طعمه خود را در چنگالی که فرار از آن غیرممکن است، گیر بیندازند. در حالی که آن ها طبق معمولً بید جیرجیرک، ملخ و مگس می خورند، در انتخاب شکار خود زیاد سختگیر نبوده و حشرات مفیدی همانند زنبورهای عسل، پروانه ها و هم خانواده هایشان را نیز می خورند و دلنشین این که آخوندک های ماده، گونه های نر خود را نیز به گفتن طعمه شکار می کنند.

این حشرات این چنین تنها بی مهرگانی می باشند که می توانند به شکل سه بعدی ببینند، اگر چه این دید سه بعدی متفاوت از دید انسان ها و دیگر جانوران است. دانشمندان دانشگاه نیوکسل مطالعه ای را انجام دادند که در آن از موم عسل برای اتصال یک جفت عینک سه بعدی کوچک به چشمان آخوندک منفعت گیری کردند در حالی که آن ها وارونه در روبه رو یک صفحه کامپیوتر معلق بودند که تصاویر سه بعدی از شکار را نمایش می داد. سپس آخوندک ها تلاش کردند تا طعمه دیجیتال را شکار کنند. این چنین به این حشرات آزمایش های بینایی داده شده و الگوهای پیچیده ۲ نقطه ای نشان داده شد. با این حال، آخوندک ها زیاد تر این تصاویر و این چنین تصاویر ساکن را نادیده می گرفتند و در عوض، روی اسکن تغییرات تمرکز می کردند. نتایج نشان داد که نه تنها آن ها توانایی دیدن به طور سه بعدی را دارند، بلکه در شرایط خاص، تکنیک بصری آن ها برای تشخیص فاصله تا یک شی متحرک بهتر از انسان است.

۲- عروس دریایی توریتوپسیس دورنی: تنها جانور نامیرا از لحاظ بیولوژیک

Turritopsis dohrnii گونه ای از عروس دریایی است که برای اولین بار در دهه ۱۸۰۰ میلادی در دریای مدیترانه کشف شد.ب ا این حال، این عروس دریایی کوچک که تنها ۴.۵ میلی مترطول دارد، نه تنها یک متخصص بقای فوق العاده است بلکه توانایی قابل توجهی دارد که آن را از هر حیوان فرد دیگر روی کره زمین نزدیک می کند. این تنها و تنها حیوان نامیرا از نظر بیولوژیکی است که به عروس دریایی نامیرا معروف است. این جانوران کوچک و شفاف در اقیانوس های سراسر جهان زندگی می کنند و همانند همه عروس دریایی ها چرخه زندگی خود را به طور لاروی به نام پلانولا اغاز می کنند. پلانولا ابتدا شنا می کند و سپس در کف دریا ساکن می بشود تا به یک کلونی استوانه ای از پولیپ ها تبدیل بشود. بعد از آن جوانه های بسیاری از پلیپ بیرون می زنند که به طور مدوسا (بالغ)یی که ما به گفتن عروس دریایی می شناسیم، تبدیل می شوند.

چیزی که این عروس های دریایی را نزدیک می کند این است که هر زمان با استرس محیطی، پیری، صدمه فیزیکی یا گرسنگی روبه رو شوند، در فرآیند رشد خود یک مرحله به عقب می روال و یک سری تغییرات ژنتیکی را متحمل می شوند که بازتولید سلول ها را تحریک رده و علتمی بشود که عروس دریایی به مرحله پولیپ بازگردد و مجدد خودش را ترمیم کند. این فرآیند برای فرآیندی به نام دگرتمایزی است که در آن یک سلول بالغ که برای یک بافت خاص ساخته شده به یک نوع کاملاً متفاوت از سلول های خاص تبدیل می بشود.

۱- سمندر خالدار زرد: تنها بی مهره منفعت گیری کننده از انرژی خورشیدی

سمندر خالدار به رنگ آبی – مشکی است و به طور متمایزی با دو ردیف خال های زرد روشن یا نارنجی اشکار می بشود. طول آن تقریباً ۱۸ سانتی متر است و می توان آن را در سراسر جنگل های شرق ایالات متحده و کانادا یافت، با این حال با وجود خال های درخشان آن ها، مکان یابی این سمندرها آسان نیست چرا که تنها در شب فعال می باشند. با این حال سمندرهای خال زرد کاملاً منحصر به فرد می باشند، چون جنین های آن ها از خورشید برای تامین انرژی منفعت گیری می کند که آن ها را به تنها مهره داران منفعت گیری کننده از انرژی خورشیدی تبدیل می کند.

در حوالی ابتدای بهار هر سال، سمندرهای بالغ داخل چاله های آب می شوند، جایی که هیچ ماهی وجود ندارد، تا جفتگیری کرده و مطمعن حاصل کنند که لاروهای آن ها توسط هیچ شکارچی خورده نمی بشود. متاسفانه گودال های آب بدون ماهی اکسیژن بسیاری ندارند. خوشبختانه تخم های سمندر خال زرد با جلبک های حاضر در استخرها رابطه همزیستی برقرار کرده اند. ماده ها دو تا چهار توده راه اندازی شده از حداکثر ۲۵۰ تخم می گذارند و آن ها را در داخل کپسول هایی ژلاتینی که به اندازه یک توپ تنیس است به گیاهان و رشته های داخل آب وصل می کنند. سپس تخم ها و جنین ها توسط جلبک های کوچک سبز کلونیزه خواهند شد که به بافت ها و سلول های سمندر نوزاد دعوا می کنند. هنگامی که به آنجا رسید، این جلبک در نزدیکی میتوکندری متوقف می بشود، و انرژی ملزوم برای سلول ها را فراهم کرده و شکل متابولیکی گلوکز را در اختیار لارو سمندر قرار می دهد. در این فرآیند، جلبک اکسیژن و کربوهیدرات ملزوم را برای سلول های سمندر فراهم می کند، مقدار اکسیژن تخم را بالا می برد، فضولات را از بین می برد و امکان رشد طبیعی جنینی را فراهم می سازد. در عوض، فضولات آمونیاکی جنین ها محیطی غنی از نیتروژن را برای تغذیه جلبک ها فراهم می کند.