از اوج ناامیدی تا مرگ و ازدواج با مرتضی مهرزاد_آفتاب وطن

به گزارش “افتاب وطن”، وجود در سالن ورزشی مرتضی مهرزاد به گفتن ستاره والیبال نشسته ایران با اتفاقات جالبی همراه می بود. این که بدانید موردعلاقه بلندقامت‌ترین ورزشکار ایران اسباب بازی است و او به هلی‌شات علاقه خاصی دارد و از زمان‌هایی که سالن ورزشی‌اش خالی است منفعت گیری می‌برد تا پرنده‌اش را به هوا ببرد و با آن بازی کند!

محل موردعلاقه‌اش این سالن ورزشی است که همه چیز در آن اشکار می‌شود، از تشک و ملحفه که مدعی است دوست دارد زیاد تر از خانه اینجا وقتش را بگذارند و حتی استراحت کند و کتاب‌هایی که خوانده و به شکلی دلنشین به تشریح آن می‌پردازد و یقیناً فیلم بازی با مهرزاد. تماشای کتاب‌های تلنبار شده در دفتر او علتشد تا از این قسمت گفتگوی متفاوت‌ خودمان را با یکی از پرافتخارترین ورزشکاران ایران اغاز کنیم. او گفت‌وگویی که حاوی نکات دلنشین و یقیناً شناخت روی فرد دیگر از زندگی این ستاره است.

ماجرای این کتاب‌ها چیست؟ همه آنها را خوانده‌ای؟

بله، من کتاب زیاد خوانده‌ام اما بخواهم اگر دقیق بگویم، کتاب‌های بسیاری است که تا این مدت نخوانده‌ام. به کتاب‌هایی که خوانده‌ام فکر نمی‌کنم و ذهن من زیاد تر دچار کتاب‌های بی‌شماری است که نخوانده‌ام. من زیاد تر کتاب‌های رمان و تاریخی را دوست دارم. آخرین کتابی که خواندم که روی من تاثییر گذاشته باشد “کوری” و “صد سال تنهایی” است. اگر از کتابی خوشم بیاید، کتاب‌های دیگر آن نویسنده را هم جستوجو و تهیه می‌کنم. ولش نمی‌کنم و همه کتاب‌هایش را می‌خوانم تا شخصیت او را کاملا بشناسم. از نویسندگان ایرانی هم “سمفونی مردگان” از عباس معروفی را خوانده‌ام. “سنگ صبور” و “عزاداران بیل” از غلامحسین ساعدی نیز روی من تاثییر گذاشتند. نویسندگان ایرانی هم قابل احترام می باشند.

اطلاعاتت از سینما به چه شکل است؟ به ما که موقع تصویربرداری تکه انداختی و گفتی عباس کیارستمی نیستیم!

به اندازه خودم اطلاعات دارم و تعقیب کردم. فیلم ایرانی “طلا و مس” را واقعا دوست داشتم. فیلم خودمانی می بود و اصلا انگار در جامعه خودمان می بود.

دوست داری فیلم زندگینامه‌ات ساخته شود؟

نه!

چرا؟ با این همه اتفاق اختصاصی در زندگی‌ات و مدال و عناوین و خاطره، قطعا دلنشین خواهد شد.

نه! ماموریت من می بود که خوب باشم. در تیم هر فردی ماموریت‌ای دارد و من هم ماموریت خودم را تلاش می‌کردم به بهترین شکل داشته باشد. جای داوود علیپوریان که کاپیتان تیم ماست هم خالی است و او حسابی اذیتم می‌کند و رابطه خوبی داریم.

اما تو نماد یک آدم سختکوش و کم نیار هستی! چرا فیلم زندگی‌ات ساخته نشود؟

نه، این که می‌گویید کم نیار اینطور نیست. اتفاقا در زندگی‌ام زیاد جاها حسابی کم آوردم و نومید شدم که احتمالا زیاد‌ها ندانند. اما چیزی که می بود این است که من در آن ناامیدی و کم آوردن نماندم. احتمالا به مو رسیده و پاره نشده. هنگامی پیش خودم تنها هستم و فکر می‌کنم می‌بینم، نه مرتضی به مو رسیدی، پاره هم شدی اما باید خودت را جمع کنی و برگردی و ادامه دهی. یک جاهایی کم آوردم و نومید شدم که هیچکس فهمید نشد. شرایط زندگی من این است. باید روحیه داشته باشم و بمانم.

بازیکن رشته‌ای هستی که همیشه مدال را برای شما کنار گذاشته‌اند و می‌روید بیاورید. آیا آن توجهی که انتظار دارید انجام می‌شود؟

می‌گویند والیبال نشسته ایران همانند بسکتبال آمریکاست. من این را قبول ندارم. به نظرم بسکتبال آمریکا همانند والیبال نشسته ایران است؛ ما در ۱۰ دوره پارالمپیکی که شرکت کردیم هشت مدال طلا داشتیم و دو مدال نقره. آسیایی و جهانی را که اصلا حساب نکردم. این افتخاری برای سرزمین است که در ۱۰ فینال تازه پارالمپیک می بود. اما انتظار را باید دو قسمت بگذاریم؛ انتظاری که از مردم نداریم و اتفاقا آنها همیشه به ما لطف داشتند و با روحیه‌ای که به ما خواهند داد و حس قشنگ‌شان مایه امید ما می باشند. قسمت بعدی انتظاری که مسوولان از ما دارند، اندازه آن برای ما کاری انجام نداده‌اند. ما یک ورزش داریم که در المپیک و پارالمپیک که صددرصد پرچم ایران را بالا می‌برد و مدال می‌آورد. به نظرم همان گونه که ما تلاش می‌کنیم آنها باید به ما رسیدگی کنند. یک سخن تکراری است که احتمالا درمورد آن سخن بگویید نمی‌کردم اما پاداش تیمی است. وزارت به ورزش و مدال فردی فلان مبلغ را می‌دهد اما به ورزش تیمی همانند ما فلان مبلغ. ما چون تیمی هستیم نصف می‌شود. اگر انتظار دارید ما طلا بیاوریم بعد شما هم لطف کنید رسیدگی کنید. اکنون پای سکو را لطف کردند و هفتاد و پنج درصد کردند. اگر به ما به چشم ورزش فردی نگاه کنند ممنون می‌شویم. والیبال نشسته واقعا الان موردتوجه جهان قرار گرفته است. فقط والیبال نشسته ایران توانسته همیشه مدال بیاورد و اینقدر طلا گرفته و انتظار داریم دقت شود.